Miesiąc: Wrzesień 2007

pamiętasz?…pamiętam…

  

pamiętasz

 pamiętam

było  ciemno

 pamiętam

naszego  tanga  pierwszy  krok

pamiętam

drżałam  cała

mój  rozbiegany  wzrok

pamiętam

pod ścianą postawiłeś

on albo ja

mówileś

byłeś taki męski wspaniały

wybrałam

 a oczy promieniały

mówiłam

mówiłeś

ubierałeś wersami

szeptałeś

szeptałam

cicho cichuteńko

dotykałeś

dotykałam

rano raniusieńko

słowami…

ciii…

nie jesteśmy sami…

http://www.youtube.com/watch?v=bibtqDxXv1o&mode;=related&search;=

 

dzisiaj…oczami przewracam…

  

dzisiaj

śmiać mi się nie chce

a lubię żartowć

lubię pisać

lubię recytowć

i wiercić dziury

w suficie

oczami przewracać

w niebycie

i czytać  prozę poezję

choć nie dla mnie

jaka jestem

któż zgadnie…

zakładam słuchawki na uszy

jestem za nad wra żli wa

ale z babami tak bywa…

 

z początkiem jesieni…bądź…

  

jesień w kolorach wesoła

  liście czerwone jak miłość

  dojrzała

  upragniona

  popielate  kolory  chmur na niebie

a ja szukam Ciebie

  ubrałam Cię we wzory

jesienne kolory

bursztynowe liście

 i listy tak uroczyście piszę

do Ciebie

tak  ponadczasowo

tak myślę o Tobie kolorowo

jesienny mój panie

gdzież słowa jak skarby

            w uśmiechach dalekich z płochliwością sarny

            w miarowym lekkim oddechu – uniesieniu

            pomalowanym wzorem – roztargnieniu

  szukam Ciebie w listowiu

  szukam Ciebie w jesieni

  w bezmiarze zapachów

  w płatkach jesiennych kwiatów

  babiego lata nić ciągnie w stronę świata

  Twoich ust

 oczu…

  szukam w blasku ostatnich dni lata

gdzie się ukryłeś

zagrzebałeś

przecież z początkiem jesieni

tu przyjść musiałeś…

nick

 nikt…

 

piję…każdy łyk Ciebie…

  

co sprawia że jestem kobietą

                                                      właśnie co ?

    może to 

że lubię zachody słońca

     poranną rosę diamentową

     i śpiew ptaków tysiąca

 jeszcze to że nie obce mi łzy

 jeszcze to że kocham życie

sny

 może na opak czasami pojmuję

  czasami skrycie

  i  jeszcze że w tym życiu

     znalazłeś się Ty

     nieoczekiwanie

 tak

 to  sprawia  że  jestem

      jesteś

                                                       jestem

                                                                          wiatrem

    Ty  –  czystym  powietrzem

               nie  pierwszym  lepszym  z  brzegu

         otwieram  usta  i  pije

  i  piję

          każdy  łyk  Ciebie

        żyję…

zachować chciałam…

                         czy potrafiłam

czy umiałam

kobieta…

 

na pajęczynie…podziwiam…

  

po pajęczynie babiego lata

w słońcu jesiennym

fruwam biegam

zachwycam się urokami świata

dotykam oczami drogowskazów

Vien

podziwiwiam

muzykę klasyczną

 splot panoramy obrazów

  ekscytujące koncerty

porywające musicale

imponujące wystawy

wiedeńskie potrawy

Wiedeń

kapiący bogactwem w zabytki i muzea

Wiedeń

to przede wszystkim muzyka

sławnych kompozytorów

muzyki klasycznej

przepięknych utworów

i ta

Wiedeńska Opera Państwowa

  najważniejsza scena operowa
Aida i Falstaff Giuseppe Verdiego

Czarodziejski flet i Cosi fan tutte Mozarta

Dafne Richarda Straussa

Pierścień Nibelunga

i Śpiewacy norymberscy Richarda Wagnera

 Cyrulik Sewilski Rossiniego

Tosca i Cyganeria Pucciniego

 opera aż od przepychu kapie

oddech zpiera powietrza łapię

widownia aż 2200 miejsc liczy

raz do roku parter widowni  to sala balowa

opernball

na sto debiutańskich par…

uśmiech…gra na fortepianie…

  

na gałązkach gra nadzieja
miesiącami
latami  
gra pragnienia
tak na skrzypcach gra jesiennie  
tak z nadzieją
tak niezmiennie
gdy nadzieja radość spotka  
to na tańce
to na liściach wirowanie  
uśmiech gra na fortepianie  
gra i tańczy i szaleje
razem się z nadzieją śmieje  
ja śmieję  
Ty śmiejesz?
ja szaleję  
Ty szalejesz? 

heba nowa od nowa…

  

spojrzałam w lustro

no nie

nie nie nie

przecie ja nie poznaję się

szare barwy pod oczami widzę

koślawy uśmiech

sama siebie się wstydzę

przydała by się jesienna odnowa

autentyku tu tylko połowa

dobry będzie gabinet odnowy

solarium

puder

pomadka

dwa kilo cieni

zaraz mnie w perłę lata zamieni

patrzę do lustra się nie poznaję

plastikowy obraz

czy pachnie majem

czy cień na powiekach przysłoni świat

czy teraz nie widzę już swoich wad

proszę o kilo naturalności

stop

dosyć już tych piękności

idę do fryzjera

nie jestem chyba zbyt mądra

i jak teraz wygladam?

spojrzałam w lustro…

i co mamy?

hahaha

tak to właśnie jaaa…

erotyzmem zapachniało…

  

taniec pod gwiezdnym dachem

 to taniec wolności

daje ukojenie i wiele radości

  taniec jak rytuał

oczyszcza wnętrze

pląs

co napełnia uczuciem drżącym na wietrze

tan jak zaklęcie

co wyzwala nasze drugie ja

niech nie kończy się

niech trwa 

i tak bez ograniczeń swobodnie płynę

w wolności krainę 

podświadomości bytu

tak do świtu

zamykam oczy unoszę

już jestem w innym świecie

tańcz ze mną proszę

metamorfoza

w tańcu odrodzenie

zmiana świadomości

spełnienie

 w niebycie

w letargu o świcie

dusza rozkwita choć ciało zmęczone

litanią rytmicznych ruchów szlone 

skropliło się wnętrze magnesem oddechu

erotyzmem zpachniało

tańcz

nocy za mało…

  

podaruję Ci…zdjęcie…

  

gdybym była malarką

namalowałabym tęczę

bukietem różnobarwnych liści

nasze wspólne zdjęcie

a na nim

  złote słońce

i most łączacy ludzi uczuciami

na życia deptaku

 i kropkowaną małą biedroneczkę taką

 i ogromne drzewo jak rozkłada ręce

by przytulić jak najszybciej 

 jak najgoręcej

 i niebo purpurowe

i łąkę i pole

gdzieś w dali

my byśmy spacerowali

 zapachem słów pochłonięci

trzymając się mocno za ręce

 rozkoszna byłaby ta chwila

gdybym dokładnie wszystko uchwyciła

malowane jesiennymi liściami zdjęcie

przecież Ci je podaruję

 to miłe zajęcie…

  

tak bardzo się…starałam…

  

jutro do szkoły

smucisz się?

 czy jesteś wesoły?

 

gitara już w ręce…

i tak jak w piosence…

 

Kto za tobą w szkole ganiał,                                          
Do piórnika żaby wkładał,
Kto, no powiedz, kto?                                         
Kto na ławce wyciął serce                                      
I podpisał: „głupiej Elce”,
Kto, no powiedz, kto?                                      

Tak bardzo się starałam,                                             
A ty teraz nie chcesz mnie.                                      
Dla ciebie tak cierpiałam,                                             
Powiedz mi, dlaczego nie chcesz mnie?              

Kto dla ciebie nosił brodę,
Spodnie w kratkę włożył modne,
Kto, no powiedz, kto?
Kto Tuwima wiersz przepisał,
Jako własny tobie wysłał,
Kto, no powiedz, kto?

Ja dla ciebie byłem gotów
Kilo wiśni zjeść z pestkami,
Ja, tak tylko ja.
Teraz kiedy cię spotykam,
Mówisz mi, że się nie znamy,
Czy to ładnie tak…

 

http://www.youtube.com/watch?v=eePWQTDn3xw&mode;=related&search;=