O mnie

zamieszkam tutaj
na mojej wyspie
co okalają ją morza wszystkie
morze Martwe Egejskie Białe
może Jasia może Basia
może Michałek
Bałtyk
Adriatyk
morze Marmara
z czasem dołączy może Dagmara
może Rafał
mieszka tu blisko i też poklacha
może Leon i może Stach i Edyta
Adam i Krzysztof może Matylda
dwa słowa wtrąci może Dorota
moja wyspa to
Oczarota
teraz się zakotwiczę
postawię drogowskazy
ulice wytyczę
postawię ławeczki
kamienne schody
krzaki kwiaty
parking samochodowy
małe lotnisko
port
na razie wszystko…

a to jestem …heba ja…cyg@
na chwilę…nastawiłam ucho
i chętnie Cię posłucham…
***
pytasz…jaka jestem ?

jestem brzydka wręcz paskudna

w dogadaniu bardzo trudna

garb na plecach

krzywe nogi jak pyskuję…

Boże drogi!

przekorna jędza złośliwa

nikt tu ze mną nie wytrzyma

zmora

hetera

sekutnica

krótka obdarta spódnica

w biodrach…o taka szeroka

nie mam też…lewego oka

stara zgrzybiała zgarbiona siedemnaście razy rozwiedziona pijaczka wulgarna papierośnica

czy jeszcze Ciebie aby zachwycam? cyg@nię przy każdym słowie czy zachwycam jeszcze?

odpowiedz…

 

hahaha…taka jestem heba ja:)))

Lubię wiersze. Dziękuję za komentarze, opinie, uwagi i sugestie. Pamiętaj „że podmiot liryczny, czyli peel, nie jest autorem. W świecie literackim nie utożsamia się autora z osobą mówiącą w wierszu, o czym zapominają nie tylko poeci, ale i komentatorzy”, „Stworzone nie jest identyczne z twórcą. Jasne, że jego część jest w dziele. Cząstka, nie on cały.”

wzrusza…
zbyt wrażliwa…
o poja…
sprawczyni cyg@ństwa
niezdrowej wyobraźni
wrodzonego łgarstwa
kocha
lubi
szanuje
nie chce
nie dba
żartuje
drażni…
droczy się

śmieje
furga w obłokach
gdzieś żyje

duszą tutaj istnieje…

…Witam!

na miotle też…mogę…:)
wyszłam
nocą ciemną jak atrament
po kolczyki złotych planet
po gwiazdeczki
na sukienki
co wpadały wprost do ręki
po cekiny te błyszczące
w chuście nieba się iskrzące
po orbicie szłam daleko
po księżyca łuny echo
po trzewiczki atłasowe
po chmur gęstych warstw koronę
po komety warkocz świetlny
po falbany koral jędrny
po rosę poranną o świcie
po nici nocne
co szyją życiem
uszyję
ubiorę
przejrzę się w lustra wodzie

ooo?

ulegam współczesnej modzie…

Dawno wyrosłam ze szkolnej ławki
dawno odrzuciłam dziecięce zabawki
pozostało we mnie coś
co Gombrowicz zaliczał do podszycia dzieckiem.
Radość życia i nienasycony apetyt na nie.
Mam młode serce,
kopę lat,
należę do rozmownych i nieustannie korci mnie

komentowanie naszej skomplikowanej rzeczywistości .
Przeszłości czasem też .
Witajcie na blogu .
Herbatkę i kawkę mam zawsze.